Przypowieści Salomona 19

Lepszy jest ubogi, który chodzi w uprzejmości swej, niżeli przewrotny w wargach swoich, który jest głupim.

Zaiste duszy bez umiejętności nie dobrze, a kto jest prędkich nóg, potknie się.

Głupstwo człowiecze podwraca drogę jego, a przecie przeciwko Panu zapala się gniewem serce jego.

Bogactwa przyczyniają wiele przyjaciół; ale ubogi od przyjaciela swego odłączony bywa.

Fałszywy świadek nie będzie bez pomsty; a kto mówi kłamstwo, nie ujdzie.

Wielu się ich uniża przed księciem, a każdy jest przyjacielem mężowi szczodremu.

Wszyscy bracia ubogiego nienawidzą go; daleko więcej inni przyjaciele jego oddalają się od niego; woła za nimi, a niemasz ich.

Nabywa rozumu, kto miłuje duszę swoję, a strzeże roztropności, aby znalazł co dobrego.

Świadek fałszywy nie będzie bez pomsty; a kto mówi kłamstwo, zginie.

Nie przystoi głupiemu rozkosz, ani słudze panować nad książętami.

Rozum człowieczy zawściąga gniew jego, a ozdoba jego jest mijać przestępstwo.

Zapalczywość królewska jest jako ryk lwięcia; ale łaska jego jest jako rosa na trawie.

Syn głupi jest utrapieniem ojcu swemu, a żona swarliwa jest jako ustawiczne kapanie przez dach.

Dom i majętność dziedzictwem przypada po rodzicach; ale żona roztropna jest od Pana.

Lenistwo przywodzi twardy sen, a dusza gnuśna będzie łaknęła.

Kto strzeże przykazania, strzeże duszy swojej; ale kto gardzi drogami swemi, zginie.

Panu pożycza, kto ma litość nad ubogim, a on mu za dobrodziejstwo jego odda.

Karz syna swego, póki o nim nadzieja, a zabiegając zginieniu jego niech mu nie folguje dusza twoja.

Wielki gniew okazuj, kiedy odpuszczasz karanie, grożąc mu, ponieważ odpuszczasz, że potem srożej karać będziesz.

Słuchaj rady, a przyjmuj karność, abyś kiedyżkolwiek był mądrym.

Wiele jest myśli w sercu człowieczem; ale rada Pańska, ta się ostoi.

Pożądana rzecz człowiekowi dobroczynność jego, ale lepszy jest ubogi, niż mąż kłamliwy.

Bojażń Pańska prowadzi do żywota, a kto ją ma, w obfitości mieszka, i nie spotka go nieszczęście.

Leniwy kryje rękę swą pod pachę, i do ust swych nie podnosi jej.

Bij naśmiewcę, żeby prostak był ostrożniejszym; a roztropnego sfukaj, żeby zrozumiał umiejętność.

Syn wstyd i hańbę zadawający, ojca gubi i matkę wygania.

Synu mój! przestań słuchać nauki, któraby cię odwodziła od mów rozumnych.

Świadek złośliwy pośmiewa się z sądu, a usta niezbożnych połykają nieprawość.

Sądy są na pośmiewców zgotowane, a guzy na grzbiet głupich.